Χθες το βράδυ καθώς γυρνούσα σπίτι with my trusty scooter, έπεσα.
Έφαγα σαβούρα, έγλυψα άσφαλτο, πως το λένε.
Για όλα έφταιγε ένας ηλίθιος που πιθανότατα κοιμήθηκε επάνω στο τιμόνι και ενώ βρισκόμουν στην δεξιά πλευρά του δεξιού ρεύματος με προσπέρασε σε απόσταση 1-2 εκατοστών ο καθρέφτης μου απ’τον δικό του.
Τρόμαξα και έπεσα… μάλλον πάτησα απότομα και πολύ το φρένο και βρέθηκα φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο.
Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι προσπάθησε να φύγει χωρίς να δει τί έπαθα και μόνο όταν είδε να σταματάνε άλλα αυτοκίνητα για βοήθεια βρήκε το ψυχικό σθένος να νοιαστεί αν είμαι καλά ή όχι. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι δεν με πρόσεξε καν, δεν είχε ιδέα πως γίνεται η προσπέραση σε μηχανάκι και ποιά είναι η απόσταση που πρέπει να κρατάς και αν δεν είχα πέσει σίγουρα θα κολλούσα επάνω στην πόρτα του με ότι και αν ακολουθούσε έπειτα. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι οι δικαιολογίες του ήταν ανθρώπου με IQ ξεχασμένης στη φριτέζα τηγανητής πατάτας απο τα McDonalds.
Θα σταθώ στην τελική πρόταση/δήλωση/γροθιά στο στομάχι, αποτέλεσμα πολλών δεκαετιών αυνανισμού:
«Απο τη στιγμή που δεν πέρασα απο πάνω σου, δεν φταίω σε τίποτα…»
Εκείνη την στιγμή του είπα απλά να φύγει. Επίσης το κράνος σώζει σίγουρα ζωές, και βοηθάει και στην αποφυγή καρούμπαλων!!!
>“Απο τη στιγμή που δεν πέρασα απο πάνω σου, δεν φταίω σε τίποτα…”
Δεν έχω λόγια. Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι ;;
ΥΓ: Η επιθυμία σας διαταγή. Ετοιμάζω καλοκαιρινό compilation!
Και για να μη μπερδευτείς είμαι η Nathalie του Amores Perros!
Αρχικώς μπερδεύτηκα… αλλά το υστερόγραφο έριξε φως στην υπόθεση!
έτοιμη! μπες στο μπλογκ έχω βάλει το Link!
Και χαλκομανία να σ’ έκανε πάλι πως δεν φταίει θα ισχυριζόταν…
έπεσες??? πότε 😛
Τόταλ εξαφάνιση… Βρε μήπως ξανάπεσες; Hope not 😉
Σχεδιάζω την επιστροφή αλλά έχω ξεμείνει απο ιδέες… soon!