Αντιχρόνια πολλά

Κάνω να αλλάξω πλευρό. Να γυρίσω πλάτη. Να αποκοιμηθώ ξανά. Πάλι έχω πονοκέφαλο. Απο εκείνους τους έντονους που δεν λένε να σε αφήσουν με τίποτα. Σηκώνομαι και πάω στον καθρέφτη.

Πλησιάζω όσο πιο κοντά μπορώ και κοιτάω μέσα στα μάτια μου. Ρωτάω κάτι στον εαυτό μου. Η απάντηση είναι όχι. Κοιτάω πιο προσεκτικά και βλέπω ραγίσματα… Ραγισμένο μάτι; Ξαφνικά ξαναχτυπά ο πονοκέφαλος.

Σπάει το μάτι μου και μία πέτρα πέφτει στο νεροχύτη. Φωνές μέσα στο κεφάλι μου, κάποιος χτυπάει το άλλο μου μάτι. Σπάει και αυτό και μία μολότοφ πέφτει στο νεροχύτη. Όλα μέσα στο δωμάτιο αρπάζουν σιγά σιγά φωτιά.

Πρέπει να κλείσω τα μάτια, να δέσω τις πληγές, να μην βλέπω. Μέσα απο τις σπασμένες βιτρίνες των ματιών μου βγαίνουν χέρια και γράφουν συνθήματα στο πρόσωπο μου. Δεν αντιδρώ. Διαβάζω ότι έχουν να μου πουν.

Δεν μπορώ να γιορτάσω φέτος. Δεν γίνεται. Απ’την άλλη βέβαια, ίσως οι φετινές γιορτές να είναι οι καλύτερες που έχω περάσει. Για πολλούς λόγους.

Ο Μπίλη Βανίλιας και το μυστήριο του αδίκως απαισιόδοξου βάτραχου.

Εγκαινιάζω σήμερα μία νέα στήλη στο blog τούτο. Οι ιστορίες που θα διαβάζετε κατα καιρούς θα αναφέρονται στις περιπέτειες του δαιμονισμένου ντετέκτιβ Μπίλη Βανίλια.
Ορίστε η πρώτη…

Βανίλιας: Γιατί είσαι απαισιόδοξος;
Βάτραχος: Δεν είμαι.
Βανίλιας: Μα αφού φαίνεσαι. Έγινε κάτι;
Βάτραχος:  Όχι. Όχι σήμερα.
Βάτραχος: Χθες!? Θέλεις να μου πεις;
Βανίλιας: Ναι. Όχι.
Βάτραχος: Θα συνεχίσεις να είσαι απαισιόδοξος για πολύ ακόμη;
Βανίλιας: Όχι.

Μην χάσετε το επόμενο επεισόδιο της σειράς: «Ο Μπίλη Βανίλιας και το μυστήριο της όμορφα ακρωτηριασμένης γομολάστιχας». Σύντομα κοντά σας…

ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΥΓΙΑ!

«…αν έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί θα το κρίνει η δικαιοσύνη»

Ο εξοστρακισμός ήταν παρεξήγηση… άλλο παρεξήγηση μαλάκα και άλλο δολοφονία… μάθε να μιλάς!

Αν θέλετε να μάθετε τί είναι πραγματικά ο εξοστρακισμός διαβάστε αυτό!

«Παρουσίαζε «αποκλίνουσα» συμπεριφορά!»

Αυτό είπε ο βρωμόμπατσος, πατέρας τριών παιδιών, ένας εξαίσιος οικογενειάρχης που με την κόσμια συμπεριφορά του, συγκλίνουσα με την υπόλοιπη κοινωνία σκότωσε εν ψυχρώ ένα 15χρονο πιτσιρικά.

Χίλιες φορές να αποκλίνω παρά να δολοφονώ!

Ποιός κερδίζει;

Χθες στην πορεία ξεκινήσαμε απο Καμάρα, προχωρήσαμε μέχρι την Αγ.Σοφίας μέσω Εγνατίας και κατεβήκαμε την Αγ. Σοφίας μέχρι την Τσιμισκή. Στα McDonalds άρχισαν τα όργανα… μέχρι την Βενιζέλου που ακολουθούσα την πορεία είχαν καταστραφεί όλες οι τράπεζες, μαγαζιά πολυεθνικών και μεγαλοκαταστημάτων.
Μέχρι εδώ όλα καλά… σχεδόν δλδ… καταλαβαίνω απόλυτα και συμφωνώ με την καταστροφή των τραπεζών, ως πολιτική κίνηση βέβαια, γιατί κακά τα ψέμματα στην τελική δεν καταφέρνεις τίποτα…
Άντε να καταλάβω με το ζόρι και την κίνηση του να καταστρέφεις τα μαγαζιά. Βέβαια η δικαιολογία του τύπου, έλα μωρέ αφού είναι ασφαλισμένα, είναι πέρα για πέρα αντίθετη με τον συμβολισμό της όλης πράξης.
Όταν όμως παρατηρώ σε όλη την Τσιμισκή, τους αναρχικούς να σπάνε τις τράπεζες μπροστά και απο πίσω να ακολουθούν τα 15χρονα και να καταστρέφουν ότι τους μπει απλά στο μάτι και μετά να γελάνε, λες και είμαστε στην παιδική χαρά, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν είναι και πολύ συνειδητοποιημένοι…

Το γελοίο του θέματος: Κάθε καμμένος κάδος, κατεστραμένη τράπεζα ή βιτρίνα, είχε και 5-6 επίδοξους/ερασιτέχνες φωτογράφους που θα περνούσαν το βράδυ τους ανεβάζοντας τις φωτογραφίες στα blog τους.
Το τραγικό του θέματος: Το πλιάτσικο για ένα κασκόλ απο τον Ζάρα, και καμμιά δεκαριά κολώνιες απο τα Hondos… δεν θα αναφερθώ στον διάλογο μου με την επίδοξη διαδηλώτρια που υπέκυψε μπροστά στον πειρασμό να κλέψει τα αρώματα απο την βιτρίνα αλλά θα πω ότι εκεί ξεχείλισε το ποτήρι και την έκανα με ελαφρά απο την πορεία.
Ο κερδισμένος του θέματος: Η αστυνομία που ήταν εξαφανισμένη, άφησε πολύ έξυπνα να γίνει όλος αυτός ο χαμός και υποστηριζόμενη απο τα ΜΜΕ να αναζητείται ως σωτήρας απο τον απλό λαό.
Ο χαμένος του θέματος: Ο αγώνας, το κίνημα, η αντίδραση, η αγανάκτηση, η οργή, ο Αλέξης. Όλα αυτά που υποτίθεται μας κατέβασαν στους δρόμους… και μην μου πείτε ότι το πλιάτσικο είναι μεμονωμένο περιστατικό γιατί για ένα «μεμονωμένο» περιστατικό κατεβήκαμε στους δρόμους.
Το ψέμα του θέματος: Η προπαγάνδα των ΜΜΕ… ειδικά για την Θεσσαλονίκη λέγαν ότι να’ ναι…  Πιο συγκεκριμένα, εκείνο το ξενοδοχείο επάνω απο την Proto Bank στην Τσιμισκή.  Ενώ καιγόταν η τράπεζα, υπήρχε κόσμος στην είσοδο του ξενοδοχείου που απλώς παρακολουθούσε τα γεγονότα. Ούτε πανικός, ούτε  τίποτα…

Κρίμα… πολύ απλά κρίμα…

Ωραία…

Πόσο εύκολα η ΝΕΤ μετατρέπει την δολοφονία σε θανάσιμο τραυματισμό;
Πόσο εύκολα η σφαίρα συνδέεται με τον μισθό ενός μπάτσου;
Πόσο εύκολα ο πυροβολισμός γίνεται έλλειψη εκπαίδευσης των μπάτσων;
Πόσο εύκολα ο πιτσιρικάς γίνεται γνωστός άγνωστος;
Πόσο εύκολα ο πιτσιρικάς πήγαινε γυρεύοντας;
Πόσο εύκολα θα τα πιστέψουμε όλα αυτά;