Χαμηλά

Βαδίζω με το βλέμμα χαμηλά. Έτσι έμαθα από μικρό παιδί. Έτσι με έμαθαν από μικρό παιδί. Κοιτάζω λίγα εκατοστά πέρα από τα παπούτσια μου. Εκεί έπεφτε πάντοτε η ματιά μου. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν οι μύτες από τα παπούτσια των άλλων.
Μην κοιτάς παραπάνω, θα απογοητευτείς. Χαμηλά όλοι κοιτάνε, όπως εσύ. Κανείς δεν πρόκειται να κοιτάξει πιο ψηλά, ούτε εσύ. Δεν μπορείς, δεν θέλεις, δεν πρέπει. Έτσι με έμαθαν από μικρό παιδί.

Μια μέρα όμως εκεί που περπατούσα βρέθηκε στο δρόμο μου ένα κομμάτι γυαλί. Η ματιά μου έπεσε πάνω του και επάνω της έπεσαν οι ακτίνες του ήλιου. Άπλετο φως άσπρισε το τοπίο και αναγκάστηκα να κάνω αυτό που δεν έπρεπε. Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά αποφεύγοντας την αντανάκλαση. Την πανέμορφη αντανάκλαση. Περιμένοντας να επανέλθει το τοπίο, άρχισα να ανατριχιάζω. Δεν ήξερα καν τι με περίμενε…

Ανοίγοντας τα μάτια είδα το γαλάζιο του ουρανού, μαζί με κάτι λευκά σύννεφα, ελαφρώς μαυρισμένα. Όλα ήταν πανέμορφα. Κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να κοιτάω χαμηλά. Δεν υπάρχει λόγος. Ίσως να μπορέσω ξανά να κοιτάξω χαμηλά. Κάποια στιγμή, κάποτε. Εκεί κάτω στα παπούτσια μου. Για να δέσω τα κορδόνια μου. Ίσως και για να κοιτάξω τα παπούτσια των άλλων. Άραγε θα είμαι ο μόνος;

ΚΚΕ ftw!

Ένα σχόλιο με το οποίο θέλω να ελπίζω ότι συμφωνεί αρκετός κόσμος:

«Αηδία και αποστροφή προκαλεί η απίστευτη προβολή στην Ελλάδα, όπου οι λαϊκές οικογένειες δεινοπαθούν από την ανεργία και τη φτώχεια, του γάμου των απομειναριών του μεσαίωνα τον οποίο η ιστορικά ξεπερασμένη αστική τάξη της Βρετανίας και της Ευρώπης τιμά και επιδεικνύει προκλητικά. Αυτοί να χαίρονται τη σήψη τους, οι λαοί όμως έχουν χρέος να ξεμπερδεύουν μαζί τους.»

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για την προκλητική προβολή και αξιοποίηση του βρετανικού γάμου.

update
 

 

Καλή Επανάσταση

Who’s closer to God now, bitch?

Κοινόδοντας

Ευτυχώς δεν πήρε το Όσκαρ. Γιατί ευτυχώς; Ευτυχώς γιατί θα μας τα είχαν πρήξει… αυτοί που δεν το είδαν. Που ποτέ δεν θα το δουν. Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος. Το είχα «βρει» πέρυσι αλλά δεν το έβλεπα γιατί ήμουν σίγουρος για την πατάτα. Το είδαμε όταν είχαν ανακοινωθεί οι υποψηφιότητες, με μία κρυφή ελπίδα ότι θα έβλεπα κάτι καλό.

«Το Θέμα» με περηφάνεια παρουσιάζει τον Κυνόδοντα. Μάλιστα. Ο Θέμος Γκανγκστεριάδης μας παρουσιάζει περήφανος τον Κυνόδοντα. Από τα ξέκωλα της εκπομπής του στην κουλτούρα της κιτρινοφυλλάδας του. Χαχαχα, εδώ γελάμε!

Ξαφνικά ο Έλληνας απέκτησε κουλτούρα, κινηματογραφική ματιά, βλέπει αλλιώς τώρα τα μεσημεριανά! Ο Έλληνας που ΔΕΝ έχει δει τον Κυνόδοντα υπενθυμίζω, αλλά είναι περήφανος για την υποψηφιότητα. Και ας μην νικήσαμε, εξάλλου δεν έχουμε λόμπυ στο Hollywood εμείς. Έχουν όμως οι άλλοι, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Προσωπικά πάντως δεν έχω βρει άνθρωπο που να το έχει δει όντως και να του άρεσε. Ούτε σε μένα άρεσε. Αυτή την κουλτούρα δεν την μπορώ καθόλου. Μπορεί να είχε ένα κάποιο νόημα, αλλά αυτή την κουλτούρα δεν την μπορώ. Γέλασα όμως αρκετά, σε επίπεδο κωμωδίας δλδ. Και έχω πάρα πολύ καιρό να δω αστεία κωμωδία. Συγχαρητήρια πάντως στον σκηνοθέτη, ο οποίος δεν εκμεταλλεύτηκε στο παραμικρό όλο τον ντόρο γύρω από το δημιούργημα του.

Giorugosu από Λος Άντζελες αποκλειστικά για το Fukuru.

Το γιόρτασα

Δευτέρα. Αυτή που μας πέρασε. Είχαμε γυρίσει σπίτι. Μαζί, αναπάντεχα. Ανοίξαμε ακόμη ένα κρασί να πιούμε και το διακόσμησα με αγαπημένα τραγούδια. Με την πρώτη γουλιά περάσαμε στα προκαταρκτικά. Φιλιά κι άλλα φιλιά και πάλι φιλιά. Δεν προχωρούσα παρακάτω και σταματούσα οποιαδήποτε κίνηση για συνέχιση. Δεν ξέρω τί με είχε πιάσει αλλά δεν ήθελα. Δεν γούσταρα, πως να το κάνουμε.
Σταμάτησα να το παλεύω και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο αυτή την κατάσταση. Με κοίταξε όλο απορία. Και εγώ θα με κοιτούσα με απορία. Με κοίταξα δηλαδή όταν πήγα στην τουαλέτα. Κοιτάχτηκα καλά στον καθρέφτη. Είχα βγάλει κάποιες ρυτίδες δεν λέω. Όμως ακόμη κρατιόμουν που να πάρει ο διάολος. Τράβηξα το μάγουλο μου προς τα κάτω και είδα καλύτερα τον βολβό του ματιού. Έβγαλα τους φακούς μου και όλα θόλωσαν. Όχι απ’το κρασί, απ’τους φακούς. Ήπια την τελευταία γουλιά απ’το ποτήρι και το πέταξα επάνω στον καθρέφτη. Έσπασε, κάτι άκουσα από το άλλο δωμάτιο και κοίταξα καλά το είδωλο μου. Αυτή τη φορά έβλεπα ότι μου έμοιαζε περισσότερο. Θολό, ραγισμένο και ασύμμετρο.
Επέστρεψα στο δωμάτιο παραπατώντας, αν δεν κάνω λάθος χτύπησα και το πόδι μου στο κομοδίνο. Γέλασε και δήλωσε ότι έχω πιει πάρα πολύ. Γέλασα και εγώ, όχι για την μαλακία που είπε χωρίς να με ξέρει καλά καλά, αλλά για τα αποτελέσματα της θολούρας των φακών. Πήγε στην τουαλέτα και είπε ότι θα επιστρέψει σύντομα. Πήγα στην κουζίνα και άνοιξα το συρτάρι. Άρπαξα ένα από τα μεγάλα μαχαίρια που είχε μέσα.
Άκουσα τις προσβολές και τις απειλές για τον σπασμένο καθρέφτη. Γυρίσαμε και οι δύο στο δωμάτιο, οι φωνές ξαφνικά σταμάτησαν. Όσο ξαφνικά σήκωσα το μαχαίρι και όσο ξαφνικά το κατέβασα. Πρέπει να πέτυχα κάπου στην περιοχή του ώμου. Τόση ήταν η θολούρα μου που δεν καταλάβαινα που σημάδευα. Κάπου εκεί στην θολούρα, για να φύγει. Να φανούν όλα πιο ξεκάθαρα. Κάτι με πιάνει ώρες, ώρες ούτε εγώ το καταλαβαίνω. Ένιωσα ένα τρίξιμο στο χέρι μου από το μαχαίρι, από το κόκκαλο προφανώς. Οι προσβολές έγιναν βρισιές και ενισχύθηκαν από απειλές. Όμως εγώ ήμουν στην καλή άκρη του μαχαιριού. Δεν θυμάμαι πόσες φορές το χρησιμοποίησα. Ήταν σίγουρα αρκετές. Αρκετές για να κάνουν την δουλειά τους.
Κοντοστάθηκα από πάνω του για λίγο. Μέχρι να φορέσω το παλτό μου. Μαλάκα, σκέφτηκα, ήθελες να γαμήσεις και του Αγίου Βαλεντίνου.