Με λένε Δημήτρη, οι φίλοι μου με φωνάζουν Accel, απ’το Acceleration. Είμαι ο κάτοχος ενός κίτρινου Mazda, το οποίο είναι cabrio εννοείται για να ανεμίζει η κόμη μου, αν και το ζελέ που έχω αδειάσει στην κράνα μου καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε κίνηση των μαλλιών μου.
Το βουμβουμ μου μόλις το έφτιαξα και το προσέχω σαν τα μάτια μου. Έχω όλα τα κομφόρ, ένα σταυρουδάκι στον καθρέφτη, ένα μπλε ματάκι στις ταχύτητες και την εικόνα του Αγ.Δημήτρη στο ντουλαπάκι. Σήμερα το απόγευμα με την παρότρυνση της αγαπητικιάς μου, πήγα στην εκκλησία με το αυτοκίνητο για να το διαβάσει ο παπάς. Αν και έχω να πατήσω σε εκκλησία απο 10 χρονών. Πέρσι πήγα στο γάμο του ξαδέρφου μου, ελπίζω σε κάτι να μετράει αυτό. Αφού πέρασαν τα 2 λεπτά ευλογίας και έφυγαν απο την τσέπη μου 20 Euro, ευχαρίστησα τον πάτερ και πανευτυχής μπήκα στο Mazda με το αμόρε. Έβαλα στο cd το τελευταίο του Μακρό, άνοιξα τον ενισχυτή, αύξησα την ένταση λίγο έτσι ώστε ίσα ίσα να το αντέχω χωρίς να ξεράσω και έβαλα πρώτη! Με μία καταπληκτική σπινιά άφησα σχεδόν τα μισά λάστιχα στον δρόμο. Γιατί κολλάω το γκάζι στο πάτωμα για να ξαναφρενάρω στα 50m κανείς δεν ξέρει. Πράσινο, γκάζι, 70 90 110 120 140, άδειος δρόμος.
Μόλις έγινε πράσινο, περνάω. Πολύ δυνατός ο κρότος, ο ενισχυτής δεν τον κάλυψε, ίσως πρέπει να πάρω μεγαλύτερο. Μικρά κομματάκια τζάμι, κηλίδες απο αίμα, η άσφαλτος, ο ουρανός, η άσφαλτος, ο ουρανός! Απότομο σταμάτημα. Πολύ καλά φρένα! Η Νίκη γιατί δεν μιλάει, έπρεπε να με στόλιζε με καντήλια. Γιατί τα σκέφτομαι όλα; Να φωνάξω για βοήθεια. Κάποιος θα έρθει… Γρήγορα μαζεύτηκαν. Χωρίς να φωνάξω. Ένας για υποστήριξη ρε μαλάκες, ένας! Πού πάνε; Λευκό Φώς… Ουπς μάλλον την έβαψα!
PS: Αφιερωμένο στον ξάδερφο που είχε την τύχη με το μέρος του. Να μην υπάρξει επόμενη.
Fukuru 