Guinness Ad

10 ερωτήματα που καίνε

Η επιστημονική κοινότητα ανάστατη απο τις πρόσφατες κλιματολογικές αλλαγές, προσπαθεί να επισπεύσει τις διαδικασίες ώστε να δώσει απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα τα οποία έχουν μείνει αναπάντητα μέχρι τις μέρες μας. Τα ακόλουθα ερωτήματα-διλήμματα θα προσπαθήσουν να απαντηθούν:

1) Pamela Anderson ή Carmen Electra
2) Merenda ή Nutella
3) BMW ή Mercedes
4) Robert De Niro ή Al Pacino
5) Playstation ή XBox
6) Barcelona ή Real
7) Πηρούνι ή κουτάλι
8) Αλμυρή κρέπα ή γλυκιά
9) Βουνό ή Θάλασσα
10) Βανδή ή Βίσση

Η δική μου συνεισφορά στον πλανήτη είναι:
1) Pamela Anderson
2) Merenda
3) Mercedes
4) Al Pacino
5) Playstation
6) Barcelona
7) Πηρούνι
8) Γλυκιά
9) Θάλασσα
10) Βανδή

5 μικρές αλήθειες (Η ζωή του Giorugosu)

i) Μικρός άκουγα Michael Jackson και μάλιστα χόρεψα το Smooth Criminal στα ένατα γενέθλια μου αποσπώντας το χειροκρότημα των οικείων μου. Τελευταία & μοναδική παράσταση… Επίσης πρώτος δίσκος που απόκτησα ήταν η Τενεκεδούπολη (δώρο του πατέρα) δεύτερος δίσκος (δώρο του ξάδερφου) Seventh Son of a Seventh Son στην ηλικία των δέκα και η δική μου προσωπική πρώτη αγορά το Ice Ice Baby του Vanilla Ice στα δώδεκα μου. Έκτοτε με παρακολουθεί ψυχολόγος ο οποίος κάνει θαυμάσια δουλειά! Όσο για τα μουσικά μου γούστα…

ii) Έχω κοιμηθεί δύο φορές σε πεζοδρόμια λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Την δεύτερη με βρήκε η ασφάλεια. Με έσωσαν οι φίλοι. Την πρώτη με ξύπνησε ο μπάρμαν, σηκώθηκα και γύρισα στο μπαρ για να πιώ κι άλλο.

iii) Αγοράζω μόνο original μουσικά Cd γιατί θέλω να πιστεύω ότι τα λεφτά μου πάνε στον καλλιτέχνη (μαλακία εεεε;) μετά τον Cobain τα λεφτά μου πάνε σε μνημόσυνα.

iv) Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η μοναξιά (με όλες τις έννοιες). Εάν βρεθώ ποτέ σε αυτή την θέση θα αγοράσω μία καραμπίνα, θα ληστέψω μία τράπεζα, θα με πιάσουν, θα μπω φυλακή και θα κάνω παρέα μ’ένα χοντρό ιδρωμένο λιγδιάρη ψυχοπαθή…

v) Θα ήθελα να ασχολούμαι με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και προσπαθώντας να το επιτύχω καταφέρνω να μην είμαι πολύ καλός σε τίποτα. Η μετριότητα σε όλο της το μεγαλείο! Κάπου κάπως κάποτε θα τα καταφέρω.

Ευχαριστώ πολύ την moonshine για την πρόσκληση. Μ’έβγαλε απο ακόμη ένα δημιουργικό αδιέξοδο και τώρα το μπαλάκι πάει στους:
1) Matron Maya
2) Τυρανούλης
3) Βλάχα
4) Jane E.
5) Demonia

Καρναπάλι!

Τελικά είμαστε πολύ ηλίθιος λαός. Με αυτά τα καρναβάλια πλέον είναι σίγουρο.
Κάθε χωριό τώρα έχει & το δικό του τοπικό καρναβάλι. Εννοείται ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις είναι πατροπαράδοτες και γίνονταν απο τα παλιά τα χρόνια.
Πόσο παλιά μόνο δεν μας λένε.
Ίσως τα αρχαία χρόνια να εννοούν. Ποιός ξέρει. Αλλά όλα αυτά βέβαια είναι μια δικαιολογία για να μαζευτούμε όλοι μαζι για να πιούμε υπερβολικά πολύ & να φάμε ακόμη περισσότερο. Πραγματικά χρειαζόμαστε μία τέτοια δικαιολογία;

Σπάρτη Νο1

Λόγω της σημερινής στράτευσης ενός φίλου, θυμήθηκα αναρίθμητες ιστορίες απο την δικιά μου θητεία. Οι περισσότερες βέβαια ηλίθιες & ανάξιες λόγου. Όμως υπήρχαν μία δύο στιγμές όπου απορείς πραγματικά αν το έχει ξαναζήσει άλλος αυτό ή αν θα ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος προχωρόντας στην αφήγηση της πρώτης ιστορίας.
Είχα ήδη τέσσερις μήνες θητεία & ήμουν απο τα ελάχιστα άτομα που δεν είχαμε πάρει καν την πρώτη μας μετάθεση. Πρέπει να είμασταν γύρω στα 12 άτομα παραμένοντες στο Κέντρο Εκπαίδευσης Εφοδιασμού Μεταφορών στην Σπάρτη. Εκεί όπου σήμερα παρουσιάστηκε ο φίλος. Πίσω στην ιστορία μας τώρα. Εκείνες οι δύο τελευταίες βδομάδες στο κέντρο ήταν & οι καλύτερες της θητείας μου διότι είμασταν & δεν είμασταν στο στρατόπεδο. Κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Φεύγαμε στις 2 το μεσημέρι & επιστρέφαμε στις 2 με 3 το βράδυ. Εκδρομές, φαγοπότια, ξενύχτια, μεθύσια ήταν στο καθημερινό πρόγραμμα. Αλλά μία βραδιά ήταν διαφορετική απο όλες τις άλλες. Η βραδιά που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπαμε τα κωλόμπαρα. Υποκινούμενοι απο έναν ντόπιο & απο 2 μπουκάλια βότκα καταλήξαμε γύρω στις 2 το βράδυ στο τοπικό καταγώγιο. Θα σας έλεγα το όνομα αλλά ο χρόνος όντως τα γιατρεύει όλα. Μπήκαμε μέσα & προσπαθήσαμε να βρούμε άδειο τραπέζι μιάς & στο μαγάζι κυριαρχούσε το απόλυτο σκοτάδι. Καθήσαμε λίγο απομακρυσμένα & παραγείλλαμε. Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να έρθει η πρώτη εύκαιρη κοπέλα στην παρέα.
-Γειά σου, με λένε Νατάσα. Εσένα;
-Νίκο.
-Θα με κεράσεις ένα ποτό;
-Όχι, σήκω φύγε.
Η γκόμενα έφυγε τρέχοντας. Ρε μαλάκα Νίκο, τί της είπες; Να φύγει απάντησε απαθέστατος ο Νίκος. Μου έσπασε τ’αρχίδια μέχρι να έρθει. Γέλιο & δούλεμα απ’όλη την παρέα. Μετά απο λίγο βγήκε στην υποτιθέμενη πίστα ένας σερβιτόρος & έστρωσε ένα βρώμικο χαλί πάνω στο οποίο ξεντύθηκε μία γκόμενα. Μετά απο το show συμφωνήσαμε ότι δέκα χρόνια πριν θα ήταν πολύ μωρό! Αμέσως μετά πήγε ένας τυπάς στον DJ και ζήτησε παραγελλιά προφανώς αφού ακολούθησε ένα ζεϊμπέκικο απο τα πολύ κατεστραμμένα. Ο τυπάς χόρευε & μία τύπισσα του πετούσε σαμπάνιες. Τέλος χορού, σερβιτόρος, σκούπισμα – σφουγγάρισμα πίστας. Έπειτα ακολούθησε ο λόγος για τον οποίο σας πρήζω τόση ώρα. Ο DJ κάνοντας πραγματικά την έκπληξη επιλέγει το επόμενο τραγούδι. Είναι ίσως η χειρότερη αλλαγή τραγουδιού που έχει γίνει ποτέ. Τώρα πού κολλούσε το «Ένα το χελιδόνι» με την όλη φάση κανείς μας δεν κατάλαβε. Η έκπληξη ήταν τόσο μεγάλη που ίσα ίσα καταλάβαμε ότι έπαιξε ολόκληρο το κομμάτι. Η επόμενη επιλογή ήταν ανάλογη, «Της δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ». Κάπου εδώ άρχισε να χάνεται η μπάλα λόγω των αριστερών προδιαγραφών σχεδόν ολόκληρης της παρέας. Επόμενο τραγούδι & αποτελειωτικό ήταν ένα μελωποιημένο ποίημα του Ρίτσου, «Τα κόκκινα μαχαίρια» κάπως έτσι δεν θυμάμαι ακριβώς. Σηκωθήκαμε αμέσως & φύγαμε απο το μαγαζί. Ακόμη & σήμερα αναρωτιόμαστε εάν θα έπρεπε να κάνουμε κάτι παραπάνω απ’το να φύγουμε. Το μόνο όμως που μπορώ να σκεφτώ είναι ο εμπρησμός…